Περιγραφή
Οιδίποδας
Ο Θηβαϊκός κύκλος: Οιδίποδας τύραννος. Οιδίποδας στον Κολωνό. Οι Εφτά κατά της Θήβας. Αντιγόνη. Οι Επίγονοι.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Οιδίποδας”:
(…) Και ύστερα, εντελώς ξαφνικά, πέφτει επάνω στην ελληνική µυθολογία µια αδιαπέραστη, µια µαύρη αυλαία. Οι µυθικοί χρόνοι τελειώνουν τραγικά και απότοµα. Ο µυκηναϊκός πολιτισµός κυριολεκτικά εξαφανίζεται και όλες οι ελληνικές πόλεις ή καταστρέφονται ή πέφτουν σε πλήρη αφάνεια. Και δεν υπάρχει ούτε ένας µύθος ούτε µια αφήγηση που να µας λέει πώς έγινε αυτό. Μας µένουν µόνο τα ονόματα των τελευταίων βασιλέων των Μυκηνών: Δηιφόντης και Υρνηθώ, δυο πρωταγωνιστές µιας τραγωδίας για την οποία δε μάθαμε τίποτα ποτέ. Και όχι µόνο αυτό αλλά και για περίπου τριακόσια χρόνια δεν έχουµε κανενός είδους καταγραφή για το τι έγινε όλη αυτή την περίοδο που σωστά ονομάζεται «η σκοτεινή εποχή της ελληνικής αρχαιότητας».
Ο πολιτισμός περνάει στη λήθη
Κι ενώ έσβησαν όλα και χάθηκε ένας τόσο λαµπρός πολιτισµός, κι ενώ νεκρώθηκαν οι φωνές που ιστορούσαν καινούρια γεγονότα πλάθοντας µύθους, δεν έσβησαν οι φωνές που µιλούσαν για τα παλιά. Έτσι, από στόµα σε στόµα, από τραγουδιστή σε τραγουδιστή, η Ελληνική Μυθολογία πέρασε µέσα από τη θύελλα που σάρωσε τα πάντα, πέρασε µέσα απ’ το βαθύ σκοτάδι που κράτησε δέκα ολόκληρες γενιές, για να παραδώσει στο τέλος όλο τον πλούτο της σε νέα άξια και δυνατά χέρια. Πρώτος στους πρώτους ο Όµηρος, που αναπλάθει το λαµπρό υλικό για να το κάνει ακόµα λαµπρότερο. Κι όταν πια, εκεί που µεσουρανούσαν κάποτε οι Μυκήνες, φεγγοβολά η Αθήνα, τώρα ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης δε θα χρειαστεί να ψάξουν πολύ για να βρουν τα θέµατά για τις αθάνατες τραγωδίες τους. Τους τα προσφέρει απλόχερα η Ελληνική Μυθολογία και τα ζητά ένα κοινό που ξέρει να τιµά το καλό και το ωραίο. Και πώς όµως να µην ήξερε να το κάνει όταν όλοι οι Αθηναίοι από τα έξι µέχρι τα δεκαοχτώ τους χρόνια παίρναν µια µόρφωση που ήταν πρώτα απ’ όλα καλλιτεχνική; Πώς λοιπόν να περάσει η µετριότητα και πώς να µη γεµίζουν τα θέατρα όταν παίζονταν αριστουργήµατα;
Και δεν πρέπει να ξεχνάµε πως δεν ήταν µόνο οι τρακόσιες χιλιάδες Αθηναίοι που λάτρευαν την ποίηση και τη µεγάλη τέχνη. Στα χρόνια της ακµής της Αθηναϊκής δηµοκρατίας η επιρροή των Αθηναίων απλωνόταν σ’ όλο το Αιγαίο, στη Μικρά Ασία, στον Εύξεινο Πόντο, στη Σικελία, στη νότια Ιταλία, ακόµα και στα µεσογειακά παράλια της Γαλλίας και της Ισπανίας. Και παντού χτίζονταν θέατρα που γέµιζαν µ’ έναν κόσµο που τρεφόταν από την ίδια ανεξάντλητη πηγή αξιών: την Ελληνική Μυθολογία, µια κληρονοµιά που, από γενιά σε γενιά, από αιώνα σε αιώνα, από χιλιετηρίδα σε χιλιετηρίδα και µέσα από µύρια εµπόδια, έφτασε ως τις δύσκολες µέρες µας χωρίς να χάσει τίποτα από τη δύναµή της και τη λάµψη της. (…)
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.