Περιγραφή

Οδύσσεια

Μια απόδοση της Οδύσσειας που ακολουθεί πιστά το πρωτότυπο αλλά και τονίζει τα ωραιότερα σημεία του.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Οδύσσεια”:

(…) Έξι µέρες ταξιδεύαµε στην τύχη και την έβδοµη αντικρίσαµε στεριά. Ήταν η χώρα των Λαιστρυγόνων. Βρήκαµε εκεί ένα καλό λιµάνι, κλειστό γύρω γύρω από ψηλούς βράχους. Άραξαν οι σύντροφοι τα καράβια στο βάθος του λιµανιού. Εγώ όµως το δικό µου το άφησα απ’ έξω και το έδεσα στις πέτρες. Σαν βγήκαµε απ’ τα πλοία ανέβηκα στον πιο ψηλό βράχο να δω τον τόπο. Παράξενος µου φάνηκε. Καλλιεργηµένη γη δε φαινόταν πουθενά. Έβγαινε όµως καπνός από µακριά κι ένας καρόδροµος οδηγούσε σ’ ένα δάσος. Έστειλα τρεις συντρόφους να µάθουν ποιοι µένουν σ’ αυτόν τον τόπο. Πήραν αυτοί το δρόµο για το δάσος. Σαν προχώρησαν είδαν µια πολιτεία. Κοντά στην είσοδο ήταν µια βρύση, όπου µια κόρη όµορφη, ψηλή, µ’ ένα σταµνί στο χέρι, είχε πάει για νερό. Τη ρώτησαν ποιος είναι ο βασιλιάς σ’ αυτόν τον τόπο και της είπαν πως θα ήθελαν να τον συναντήσουν. Η κοπέλα, που ήταν κόρη του βασιλιά, τους έδειξε τον πύργο του πατέρα της κι ύστερα έβαλε να γεµίσει το σταµνί της. Οι τρεις σύντροφοι πήγαν στο παλάτι κι όταν µπήκαν µέσα αντίκρισαν µια γυναίκα πελώρια σαν βουνό, που κατατρόµαξαν. Εκείνη χωρίς να τους µιλήσει έστειλε να φωνάξει τον άντρα της, τον βασιλιά Αντιφάτη που ήταν στην πλατεία. Ήρθε αυτός τρέχοντας αλλά µε κακό σκοπό στο νου του. Ήταν ένας φοβερός γίγαντας που µόλις µπήκε στο παλάτι και είδε τους συντρόφους µου, άπλωσε το τεράστιο χέρι του έπιασε έναν απ’ τους τρεις και τον έφαγε. Αµέσως οι άλλοι δυο το ’βαλαν στα πόδια. Μα ο Αντιφάτης µε µια άγρια και τροµερή φωνή κάλεσε τους Λαιστρυγόνες να τρέξουν πίσω τους. Xιλιάδες γίγαντες βγήκαν στους δρόµους και τρέξαν στο λιµάνι. Μόλις είδαν τα πλοία άρχισαν να ρίχνουν πάνω σ’ αυτά τεράστιες πέτρες κι ολόκληρους βράχους. Φοβερός ήταν ο χαλασµός. Όλα τα πλοία γίνανε κοµµάτια κι οι σύντροφοι γίνανε τροφή των Λαιστρυγόνων. Τότε εγώ που είχα το καράβι µου έξω απ’ το λιµάνι κόβω µε το σπαθί µου τα παλαµάρια που κρατούσαν το πλοίο και την ίδια στιγµή φώναξα στους ναύτες να κάνουν γρήγορα κουπί Κι αυτοί, που φοβούνταν πιο πολύ από µένα, κάναν αµέσως τη θάλασσα ν’ αφρίζει και γρήγορα φύγαµε µακριά. Σώθηκε έτσι το δικό µου πλοίο µα τα άλλα χάθηκαν όλα.