Description

Faethon

The gods of the heavens. The flight of Phaethon. Dionysus and wine. Dionysus and Icarius. The campaignes of Dionysus. The Tyrrhenian pirates. Pan, the god of shepherds. Midas and his sufferings.

Extract from the book “Φαέθων”:
(…) Γρήγορος όµως ο Φαέθοντας πηδάει στο άρµα, αρπάζει τα χαλινάρια και τα τραβάει µε δύναµη. Αποχαιρετά βιαστικά τον πατέρα του, ενώ τ’ άλογα ανοίγουν τα λευκά φτερά τους κι αλαφροπατώντας βγαίνουν απ’ τη µεγάλη πύλη των παλατιών του Ήλιου.
– Πού πας, Φαέθοντα, παιδί µου! φωνάζει τρέχοντας πίσω του ο Ήλιος. Φαέθοντα! γύρνα πίσω! θα χαθείς! Αχ, νιάτα, παράτολµα νιάτα! Πώς σας τραβάει το άγνωστο, το βάθος τ’ ουρανού, το φως του ήλιου! Ω, πόσο είναι άδικο µια τέτοια τόλµη να χαθεί µέσα στον κατασκότεινο Άδη! Φαέθοντα! Φαέθοντα! Μ’ ακούς; Γύρνα πίσω!
Εκείνος όµως δεν τον ακούει πια. Τ’ άλογα αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό και η χαρά του δε λέγεται. Ο Επαφος δε θα τολµήσει ποτέ να τον ξαναπροσβάλει! Μα γι’ αυτό δε νοιάζεται πια. Για κάτι άλλο που έχει πιο µεγάλη αξία τον νοιάζει τώρα καθώς το φωτεινό άρµα αφήνει τη γη και οι χρυσές αχτίδες του ήλιου χαρίζουν στον κόσµο φως, ζεστασιά, ζωή. «Αλήθεια, πόσο σπουδαίο πράγµα είναι να µπορείς να κάνεις το καλό», σκέφτεται ο Φαέθοντας. «Αχ, ας γινότανε να οδηγούσε πιο συχνά αυτό το άρµα!»
Αλλά µ’ αυτές τις σκέψεις ο γιος του Ήλιου ξεχάστηκε. Τ’ άλογα νιώσαν ακυβέρνητα. Κατάλαβαν πως το άρµα είναι πιο ελαφρύ κι άρχισαν να τρέχουν καλπάζοντας και βγήκαν απ’ το δρόµο τους. Έχασε ο Φαέθοντας τις αρµατοτροχιές από τα µάτια του και τότε κατάλαβε τι κίνδυνος τον απειλούσε. Προσπάθησε ν’ αλλάξει την πορεία του, µα τ’ άλογα δεν τον ακούν και τρέχουν για το άγνωστο.
Ξαφνικά ένας τεράστιος σκορπιός σαλεύει στον ουρανό. Ο Φαέθοντας τα χάνει και τροµαγµένος αφήνει τα χαλινάρια, κι αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Τ’ άλογα λεύτερα τρέχουν όπου θέλουν. Πότε κατεβαίνουν χαµηλά και τότε η γη αρπάζει φωτιά, πότε ανεβαίνουν ψηλά και τότε πυρπολείται ο ουρανός. Ο παράτολµος νέος πνίγεται καθώς αναπνέει τον πυρωµένο αέρα. Τίποτα πια δεν µπορεί να κάνει. Ούτε το δρόµο ξέρει, ούτε τ’ άλογα µπορεί να δαµάσει. Μετανοεί πικρά που δεν άκουσε τις συµβουλές του πατέρα του, µα είναι πια πολύ αργά. Τώρα όλη η πλάση είναι µια κόλαση. Η γη κάτω καίγεται. Οι φλόγες τυλίγουν τον δίκορφο Παρνασσό. Πήρε φωτιά η Ίδη και το ισκιωµένο Πήλιο. Καίγεται ο δασωµένος Ελικώνας και ο ψηλός Ταΰγετος. Πυρπολείται κι ο Καύκασος µ’ όλα τα δάση της Ασίας. Αφανίζονται πολιτείες και λαοί. Ξεραίνονται οι πηγές και τα ρυάκια, κι οι νύµφες τρέχουν να κρυφτούν στις πιο βαθιές σπηλιές. Κοχλάζουν και τα πιο µεγάλα ποτάµια, ακόµα κι αυτός ο Νείλος κι ο Ευφράτης. Όλη η θάλασσα βράζει κι η γη ξεραίνεται και σχίζεται βαθιά, τόσο βαθιά που οι φλογερές αχτίδες του ήλιου φτάνουν και σ’ αυτόν τον κατασκότεινο Άδη. (…)